arıza çıkarmak ya da mız..

"Arıza" olmak kadına özgü bir şey mi? Kötü olalım, başta sevgilimiz olmak üzere tüm dünyaya kötü davranalım diye bir şey mi dürtüyor bizi acaba? Soruyorum Serkan'a,

- "Begüm'le birlikteyken durup dururken kavga çıkarmak istiyor mu canın?"
- "Yoo.."
- "Bozuk atmak? Kapris yapmak? Surat asmak?"
- "Durup dururken mi? Manyak mıyım ben?!"

Hadi bunlar yeni, 6 senelik kuzusarması'na soruyorum, başını gazetesinden "ne alaka" der gibi kaldırıp lütfen "hayır" diyor; doğru da söylüyor üstelik, değil arıza çıkarmak, huysuzluk bile yapmıyor ki bu adam! Onu düşünüyorum, bunu düşünüyorum, ı-ıh. Bizim ekibin erkeklerinden malzeme bulamıyorum.

Aynı soruyu Tülay'a soruyorum, "bazen" diyor gülerek. Kurbiş de "batıyor sanki bazen her şey" demişti sorduğumda. Adı lazım olmayan bazı kankaların cevap vermelerine gerek bile yok: Onlar arıza olmasalar da, doğru düzgün giden şeylerde arıza çıkarmak konusunda mimliler zaten! Ben? Hmmm, ben. Dürüst olmak gerekirse arıza düğmem doğuştan "on" benim, sanırım anneme çekmişim. :)

Neden olduğunu sorgulamaksızın yarattığım bu tatsızlıklara "mız" diyoruz artık kendi aramızda. Bunca yılın sonunda "neyin var?" sorusuna bebek gibi "mızım ben" demek, o anki mızlık ölçüme göre belirlediğim süre boyunca sevgi gösterisi beklemek ve canım isterse gördüğüm her türlü ilgiyi reddetmekte özgürüm. -Tabii çok uzatmamak kaydıyla. :P- Bu özgürlüğü de, tüm iyiliklerin anası kuzusarmasına borçluyum! Değişmeli miyim diye sordum bu melaikeye şimdi, "o kadar da umursamıyorum yahu, takma kafana" dedi bana. Üzülsem mi, sevinsem mi.. Mızzz..

Arıza olmanın yanı sıra, çok kıymet verdiğim bir arkadaşımın "üstüne basarak" söylediği gibi "terörist, olmadı feminist" kılıklıysam bittim asıl ben. Kuzusarması da öyle. :D