aşk..

Şaşırttı beni. "Aşk" dedi, "öyle anlatıldığı gibi iki yarımdan bir bütün olma hali değilmiş. Bir bütün iken bile onu istemek hali imiş." Anlattı sonra. "Hep" dedi, "biriyle karşılaşınca,'acaba onunla olur mu' derken, başka şeyler düşünürdüm, 'biri olsun hayatımda' derdim, buydu, bundan ötesi yok gibi gelirdi. Bir eksiği tamamlamak.. Ama tam da birini istemiyorken -şimdi-, 'ya, tamam, iyiyim ben böyle' derken, bak, onu düşünmekten kendimi alamıyorum. Yanımda olsun istiyorum elbette, ama beni bir yerlere götürsün, ya da birlikte eğleniriz diye değil. Öyle. Yanımda olsun istiyorum. Bir bütünüm ben ve belki bir/bu kamburu istiyorum, özlüyorum.."

Böyle düşünmemiştim hiç, ama haklıydı tabii ki. İki yarımdan bir bütünün ancak "ilişki"de çıktığını, "aşk"ın başta insanın hayatını nasıl alt üst ettiğini unutmuşum. Bu aşk meşk meselelerinde eskidik biz artık. :) Bir kez daha anladım.

Meleğim'e..
"Burnun sürtülsün" demiştim, ama bu kadar çabuğunu beklememiştim :); "beter ol" demiştim, ama kötü olmanı dilememiştim.

"Mutlu aşk yoktur" demişti ya şair, onu yalanlamanı istemiştim..