dört mevsim prag..

Kafka ile çok geç tanıştım ben. Çok geç ama. Önce Tezer Özlü'yü tanıdım, sevdim. Sonra onun sevdiklerini de sevdim, Kafka dahil. Bir intiharın peşinde Kafka'nın izini sürerken, kendi ölümünü çizdi o. Ben onun ölümünün izinde kendi hayatımı çizdim.

Prag bu yüzden yıllardır merak ettiğim bir yerdi. İki -tanımadığım- ama çok sevdiğim insanın hayatında yeri vardı. Benimkinde de olmalıydı. Oldu da.

Mimarisi, tarihi, geçmişi, müziği, edebiyatı, yemeği, birası, bohem hayatı.. Orada sevdiğim her şeyi bir kenara bıraktığımda; dört farklı mevsimde, benden dört farklı insan yaratacağına inandığım ilk kent Prag. Rüzgarı, ılığı, soğuğu, güneşi, ışığı ve karanlığı yaşadıktan sonra her anında farklı bir ruh haline büründüğümü hissettiğim ve karlar altında nasıl görüneceğin-m-i merak ettiğim. Turistik tuzakları, insana kendini "Alanya'da bir Alman" gibi hissettiren Türk istilasını, sonu gelmeyecekmiş gibi görünen uzuun yürüyüşleri bir kenara bıraktığımda; elimde sarının, yeşilin, kırmızının tonları ve köprü üstünün kalabalık neşesi kalmış. Belki bir de ihtişamlı ama nedense pek hüzünlü heykelleri.



Benim için en güzel manzara buydu tabii.

Ya da bu.. ;)