hızıır, ilyaaas, duyun sesimi..

Bu sabah geç kalmış bir yılbaşı çamı gibi yürüdüm İstiklal’de. Alakasız -siyah- bir pantolon altına giyilmiş neredeyse tabansız -yeşil, krem- çiçekli kumaş pabuçlar, üzerine eklenenlerle kişiselleştirilmiş kumaş -sarı- bir çanta, merserize -beyaz- bir hırka, düğmesiz -krem- bir gömlek, kulakta kocaman -bordo, gri- kulaklıklar, gözde kocaman kokoş -adeta Paris Hilton- güneş gözlükleri, saçlar toplu, kulakta inci küpeler! İşe giderken giyilmeyecek ne varsa üstümde, yapılmayacak her türlü hareket de cabası. Biraz daha estetik olsam, bir dilek ağacı olabilirdim belki. Ama ola ola beceriksizce -belki aceleyle- süslenmiş bir çam ağacı oldum ben. Yürüdüm, işe geldim. Dilek ağacı deyince.. :)

Geçen sene "bu sefer önceden haber vereceğim" demiştim ama yine yapamadım, kızmayın bana, olur mu.. Geçtiğimiz cumartesi hıdrellezdi ve biz yine Ahırkapı’daydık. Yapılan organizasyonu –geçen sene çıkan yangına rağmen-, sokakta satılan tüm o yiyecek ve içecekleri –bu sene iki bira alacağız diye sıkışıp ölüm tehlikesi atlamamıza rağmen-, o ışığı, o süslemeleri, o eğlenceyi seviyorum. En çok da steril olmayan o kalabalığı seviyorum, normalde yan yana gelmeyecek insanların –kokoş etiler ablasıyla cingen klarnetçi amcanın- birlikte göbek atmasını mesela. Ya da Ahırkapı ahalisinin kapılarının önünde –hür teşebbüs!- bir geceliğine bar açmalarını, evde ne kadar içki varsa çıkarıp satmalarını seviyorum.
Bu arada, bu “barmen” arkadaş, ayrı bir olaydı hakikaten. Şenlik organizasyonunda yalnızca bira ve şarap olunca, bu güler yüzlü adamın kapı önünde sattığı cindir, viskidir, pek bir popüler oldu. Ama ben asıl t-shirtüne vuruldum. Üzerindeki Dolce Gabbana’yı gururla gösterip “abimle birlikte yapıyoruz, bizim imalat” diye seslenip duruyordu herkese. Ya, kapı önünde içki satmak olsa olsa “ruhsatsız içki satmak” filandır, çok da bir cezası yoktur herhalde. Ama korsan mal üretmek öyle mi ya? Kaç yıl hapis cezası var, kaç bin YTL para cezası var.. Şu cesarete bak! :)

Evde yaptıkları börekler ve mercimekli köftelerle, Borsa’nın döneri, Edirne’nin ciğeri ile yarışmaya çalışan Ahırkapı’lı kadınları seviyorum sonra. Süslenip püslenip camlarda poz vermelerini, kimseyi kırmadan gülümsemelerini. Bir yere “cafe” deyip adını da “sansar” koymalarını, :) o cafenin girişine sucuklar asmalarını, kapıda mangal tüttürmelerini, içeride göbek atmalarını. Olmadığım ne varsa orada görmeyi seviyorum. Seviyorum beee. Var mı ötesi. :)

Hıdrellez sadece eğlenmek için değil, elbette Hızır ile İlyas’tan dilek dilemek için de en güzel zaman. Bu sene insanların dileklerine -aaa ne ayıp- şöyle bir göz attım. Her şeyi Hızır ile İlyas’tan bekleyenler, organize çalışıp gelenler, “likit param artsın” gibi sofistike dilekleri olanlar, tekne ve jip isteyenler, “ne olur şu okulu kazaniim” diye dileyip “o Türkçe ile zor” dedirtenler, çizimlere güvenmeyip bir de detaylı anlatanlar, kendisi için bir şey istiyorsa namertler.. Çok çok eğlenceliydi.. :)

Begüm bana dileğini göstermedi, görmeyeyim diye yukarılara astı bir de. :) Bu kadar röntgencilikten sonra, benimkini de görmenizde bir mahsur görmüyorum. :)

Son olarak Kuzusarması’na bir not (sevgi böcüklüklerine alerjisi olanlar okumasın): Gelmekle kalmayıp eğlendiğin için teşekkür ederim sevgilim. Gerçekleşmiş en büyük dileğim sensin..