sigara..

Ben sigara içmem..

Daha 12 yaşımdayken babam beni karşısına çekti, "sen" dedi, "fazla onurlu bir çocuksun, denersin şimdi arkadaşlarınla, başın maşın döner, utanır dünyayı kendine dar edersin. Gel, ilk sigaranı benim yanımda iç!". Kendisi yatılı okulda yasakları delmenin keyfiyle sigaraya başladığı için olsa gerek, bana bu konuda hiç yasak koymadı. Ben de içmedim. Denemedim bile! Görünüşte iyi bir anlaşmaydı, gerçek bir "win-win", herkes kardaydı.

Tamam, sigara içmek güzel bir şey değil, ama şimdi düşünüyorum da, bu benim adıma büyük bir hataydı da aslında. Ancak 18 yıl sonra farkettim ki, reddetmeden önce hiç olmazsa denemeliydim. Ne olduğunu bilip öyle istememeliydim. Veya istemeliydim belki! Her koşulda daha çok merak etmeliydim. O zamanlar çocuktum tabii, bugünkünden biraz daha eksiktim, biraz daha idealist, biraz daha korkaktım.
Ben sigarayı sevmem, ama -kendime itiraf etmem zor olmuş olsa da- en sevdiğim fotoğrafım budur. :) Elimde içmediğim halde tuttuğum puro, ağzımdan içime çekmediğim için darmadağın çıkan dumanlar ve ben! (Üniversitede bir arkadaşın arkadaşı beni görüp "abi tam keş tipi var bu kızda" demişti. Benim sigara ve -onun düşündüğü miktarda- içki içmediğimi duyunca da şok olmuştu! Hala hatırlar eğlenirim. :)) İnsanın -her zaman- tutarlı olamayacağını farkedip kendisiyle barışması bir erdemmiş nitekim. :) Herkese gösterdiğim anlayışı kendime gösterememek hep en büyük sorunum olmuştur zaten. Kalıpların içinde yaşamaya çalışıp, "hmmm, ben böyle biri değilim, olmamalıyım" deyip, istediğim/içimden gelen şeyleri yapmamın önünde en büyük engel oldum kendime. Çözümün kendimi sevmek, olduğum gibi kabul etmek ve kendime kulak vermek gibi kolay bir şey olduğunu 21'imde bilseydim, bir çok olayı daha rahat atlatırdım kuşkusuz. Ama işler öyle yürümüyor, büyümek sahiden zaman alıyor. :)

Sigara içenleri de sevmedim bir dönem. Ama en zorunu sevdiklerim sigaraya başladığında yaşadım, ne yapacağımı bilemedim! Bana benzeyen insanların benimkilerden farklı tercihler yapabileceğini çok geç öğrendiğimden olsa gerek, uzun dönem hayatlarını zorlaştırdım -gereksiz- müdahalelerimle. Kimseye bu mereti bıraktıramama rağmen "eylemlerime" devam ettim. Başarana kadar denemeyi küçücükken öğrenmiştim çünkü. Başkalarının tercihlerine saygı duymanın ne demek olduğunu ise ancak ilk gençliğimden sonra kavrayabildim. "Bunun bir hata olduğunu söyledin mi? Anladı mı? Mutluysa adamı bırakacaksın kardeşim!" Şimdi olsa "17 yaşımdaki ben"e böyle seslenirdim. Ve büyük ihtimalle kendimi dinlemezdim. :) Ne kadar çırpınırsan çırpın, herkesin kendi deneyimlerini yarattığını öğrendiğimde 20'lerin sonuna gelmiştim. :)

Ben sigara içmem, -gerekli mi böyle bir sınıflandırma, bilmiyorum gerçi :P- ama en sevdiğim Şebnem Ferah şarkısı "Sigara"oldu hep. Üstelik şarkıdan farklı olarak, kibritin hiç yanmayan ucunun da acı çekebileceğini, sigara dumanının altında yanan kısmının da olup bitenlerden sorumlu olduğu keşfettim. Aferin bana, iyi bok yedim.

Tüm bunlar ve sanırım biraz daha fazlası için :) 30 yıl gerekti. Bugün benim doğumgünüm. 30. doğumgünüm. Yıllardır herkese -en çok kendime- söylediğim "sevdiklerin de seninle yaşlandığı sürece, yaşlanmanın nesi kötü olabilir" sözüne inat, beni günlerce düşündüren, geçmiş yılların bir muhasebesine iten ilk doğumgünüm. Şüphesiz sonuncu da olmayacak. 30. yaşımdan tek dileğim, bugün olduğu gibi, diğer muhasebe günlerinde de -bir avuç- sevdiğim insanla birlikte olabilmek. Hayatı yaşamaya değer kılan tek şeyin bu olduğunu biliyorum çünkü. Gerçekten benim olanın benim olduğunu, dünyanın en muhteşem hazinesinin benim bahçemde gömülü olduğunu keşfetmek için, -simyacı gibi- dünyayı dolaşıp onu aramak, maceralar yaşamak ve aradığını kaybetmenin ucundan dönmek gerekebileceğini öğretti bana çünkü hayat.

Hey hayat, bana ne öğreteceksen biraz çabuk olsan diyorum artık. Baksana, 30 yaşımdayım! :)